Um síðustu helgi fóru fram stjörnuleikir KKÍ, og gengu þeir prýðilega vel fyrir sig. Vert er að þakka öllum þeim sem komu að framkvæmd viðburðarins, en gjarnan gleymist að svona viðburður kostar mikla vinnu fjölda fólks, bæði við undirbúning vikurnar á undan og svo framkvæmdina á sjálfum stjörnudeginum.

Í reynd má segja að verið sé að framkvæma nálægt 100 sjálfstæða verkþætti, og fari einn þeirra úrskeiðis kann hann að verða sá sem stendur upp úr daginn eftir hjá stórum hópi fólks – þótt vissulega megi segja að slíkt feli vart í sér jákvætt lífsviðhorf. Gangi viðburðurinn að öðru leyti hnökralítið fyrir sig verða þessir 99 verkþættir nokkuð sem fáir taka í raun eftir að hafi verið til staðar.

Þetta árið var e.t.v. sérstakt fyrir þá staðreynd að í fyrsta sinn stóð KKÍ fyrir þessum viðburði bæði í karla- og kvennaflokki, og var það m.a. gert í kjölfar umræðu um slíkan viðburð á síðasta keppnistímabili. Einhvern veginn virtust menn þó almennt líta á kvennaleikinn eins og hann hefði ávallt verið til staðar. Mæting hefði vissulega mátt vera meiri á þann hluta dagsins, og vakna e.t.v. spurningar um hvort allir þeir aðilar sem “kröfðust” slíks leiks á síðasta ári hafi nú mætt í Valsheimilið.

Endurvakin var sú hefð að leikmenn færu í heimsókn á Barnaspítala Hringsins og hittu þar fyrir börn sem vegna veikinda sinna áttu þess ekki kost að komast á leikina. Dreifðu leikmenn gjöfum til barnanna, árituðu bolta og ræddu við þau um körfubolta. Verður að segjast að heimsóknin heppnaðist afar vel, og vakti ánægju bæði barna, foreldra og starfsmanna – og er að mínu mati ekki síður uppbyggilegt og eftirminnilegt fyrir leikmennina sjálfa.

Nokkrar umræður hafa orðið um eðli og inntak viðburðar á borð við stjörnuleik, þar sem bestu og/eða tilþrifamestu leikmönnum landsins er safnað saman með öðruvísi hætti en venja er til. Engin launung er á að hugmyndin er upprunnin frá Bandaríkjunum, þar sem löng hefð er fyrir slíkum viðburði t.a.m. í NBA-deildinni.

Nauðsynlegt er að líta til þessa viðburðar með réttu hugarfari. Mótahald KKÍ í meistaraflokkum telur nokkur hundruð leiki á ári, en þessi tiltekni viðburður fellur í óskyldan flokk við flesta þeirra. Hér ræður skemmtanagildið för.

Til gamans má nefna samanburðardæmi úr öðrum geirum samfélagsins. Einu sinni á ári – á 1. apríl – skemmta fjölmiðlamenn sér t.d. við það að reyna af fremsta megni að gabba alþjóð. Ekki telst slíkt “á venjulegum degi” vera fagleg fjölmiðlamennska. Einu sinni á ári fá forystumenn stjórnmálaflokka að hittast í Kryddsíld og öðrum áramótaþáttum, þar sem hlutverk þeirra sem stjórnmálamanna er að ýmsu leyti lagt til hliðar í þágu skemmtilegrar umræðu. Ég hygg að án tillits til viðhorfa okkar til slíkra viðburða þá væri lífið sannarlega fátæklegra án þeirra.

Sú skemmtun sem felst í því að leikmenn reyni að sýna tæknilega körfuboltasnilli sína með því að taka áhættu við framkvæmd atriða sem undir öðrum kringumstæðum myndu senda viðkomandi leikmann umsvifalaust á varamannabekk liðsins – er nokkuð sem á sér sinn aðdáendahóp.

Raunar má færa fyrir því rök að það sé allt að því annar markhópur en sá sem telst til hins gallharða körfuboltaáhugamanns með einlægt hjarta fyrir sínu liði og víðtæka þekkingu á íþróttinni sem slíkri. Verða slíkir aðilar einfaldlega að sýna þessu formi skilning og þolinmæði – en sannfærður er ég um að þrátt fyrir allt vilji þeir aðilar inni við beinið ekki fyrir nokkurn mun missa af þessum viðburði.

Einu sjónarmiði má alls ekki gleyma í þessu samhengi, en það er sú staðreynd að aðildarfélög okkar leggja til leikmenn í stjörnuleikina, og mikilvægt að ekki komi upp meiðsli á slíkum viðburði.

Framangreint breytir vitaskuld ekki því að ávallt þarf að vera eitthvað bil öfganna á milli að því er varðar t.d. varnarleik og ævintýraleg sóknartilþrif, og þarf að feta hinn sígilda gullna meðalveg. Allar ábendingar í slíkum efnum eru vel þegnar, og skrifaði t.a.m. Smári Jósepsson blaðamaður málefnalega grein með prýðilegum ábendingum í Fréttablaðið nýlega.

En ég held að við séum öll sammála um að stjörnuleikirnir eru komnir til að vera. Bein útsending í sjónvarpi og fullt hús áhorfenda um helgina sýnir eftirspurnina.

Ólafur Rafnsson,
Formaður KKÍ.





























Stjörnuskemmtun

Um síðustu helgi fóru fram stjörnuleikir KKÍ, og gengu þeir prýðilega vel fyrir sig. Vert er að þakka öllum þeim sem komu að framkvæmd viðburðarins, en gjarnan gleymist að svona viðburður kostar mikla vinnu fjölda fólks, bæði við undirbúning vikurnar á undan og svo framkvæmdina á sjálfum stjörnudeginum.

Í reynd má segja að verið sé að framkvæma nálægt 100 sjálfstæða verkþætti, og fari einn þeirra úrskeiðis kann hann að verða sá sem stendur upp úr daginn eftir hjá stórum hópi fólks – þótt vissulega megi segja að slíkt telji vart í sér jákvætt lífsviðhorf. Gangi viðburðurinn hnökralítið fyrir sig verða þessir 99 verkþættir nokkuð sem fáir taka í raun eftir að hafi verið til staðar.

Þetta árið var e.t.v. sérstakt fyrir þá staðreynd að í fyrsta sinn stóð KKÍ fyrir þessum viðburði bæði í karla- og kvennaflokki, og var það m.a. gert í kjölfar umræðu um slíkan viðburð á síðasta keppnistímabili. Einhvern veginn virtust menn þó almennt líta á kvennaleikinn eins og hann hefði ávallt verið til staðar. Mæting hefði vissulega mátt vera meiri á þann hluta dagsins, og vakna e.t.v. spurningar um hvort allir þeir aðilar sem “kröfðust” slíks leiks á síðasta ári hafi nú mætt í Valsheimilið.

Endurvakin var sú hefð að leikmenn færu í heimsókn á Barnaspítala Hringsins og hittu þar fyrir börn sem vegna veikinda sinna áttu þess ekki kost að komast á leikina. Dreifðu leikmenn gjöfum til barnanna, árituðu bolta og ræddu við þau um körfubolta. Verður að segjast að heimsóknin heppnaðist afar vel, og vakti ánægju bæði barna, foreldra og starfsmanna – og er að mínu mati ekki síður uppbyggilegt og eftirminnilegt fyrir leikmennina sjálfa.

Nokkrar umræður hafa orðið um eðli og inntak viðburðar á borð við stjörnuleik, þar sem bestu og/eða tilþrifamestu leikmönnum landsins er safnað saman með öðruvísi hætti en venja er til. Engin launung er á að hugmyndin er upprunnin frá Bandaríkjunum, þar sem löng hefð er fyrir slíkum viðburði t.a.m. í NBA-deildinni.

Nauðsynlegt er að líta til þessa viðburðar með réttu hugarfari. Mótahald KKÍ í meistaraflokkum telur nokkur hundruð leiki á ári, en þessi tiltekni viðburður fellur í óskyldan flokk við flesta þeirra. Hér ræður skemmtanagildið för.

Til gamans má nefna samanburðardæmi úr öðrum geirum samfélagsins. Einu sinni á ári – á 1. apríl – skemmta fjölmiðlamenn sér t.d. við það að reyna af fremsta megni að gabba alþjóð. Ekki telst slíkt “á venjulegum degi” vera fagleg fjölmiðlamennska. Einu sinni á ári fá forystumenn stjórnmálaflokka að hittast í Kryddsíld og öðrum áramótaþáttum, þar sem hlutverk þeirra sem stjórnmálamanna er að ýmsu leyti lagt til hliðar í þágu skemmtilegrar umræðu. Ég hygg að án tillits til viðhorfa okkar til slíkra viðburða þá væri lífið sannarlega fátæklegra án þeirra.

Sú skemmtun sem felst í því að leikmenn reyni að sýna tæknilega körfuboltasnilli sína með því að taka áhættu við framkvæmd atriða sem undir öðrum kringumstæðum myndu senda viðkomandi leikmann umsvifalaust á varamannabekk liðsins – er nokkuð sem á sér sinn aðdáendahóp.

Raunar má færa fyrir því rök að það sé allt að því annar markhópur en sá sem telst til hins gallharða körfuboltaáhugamanns með einlægt hjarta fyrir sínu liði og víðtæka þekkingu á íþróttinni sem slíkri. Verða slíkir aðilar einfaldlega að sýna þessu formi skilning og þolinmæði – en sannfærður er ég um að þrátt fyrir allt vilji þeir aðilar inni við beinið ekki fyrir nokkurn mun missa af þessum viðburði.

Einu sjónarmiði má alls ekki gleyma í þessu samhengi, en það er sú staðreynd að aðildarfélög okkar leggja til leikmenn í stjörnuleikina, og mikilvægt að ekki komi upp meiðsli á slíkum viðburði.

Framangreint breytir vitaskuld ekki því að ávallt þarf að vera eitthvað bil öfganna á milli að því er varðar t.d. varnarleik og ævintýraleg sóknartilþrif, og þarf að feta hinn sígilda gullna meðalveg. Allar ábendingar í slíkum efnum eru vel þegnar, og skrifaði t.a.m. Smári Jósepsson blaðamaður málefnalega grein með prýðilegum ábendingum í Fréttablaðið nýlega.

En ég held að við séum öll sammála um að stjörnuleikirnir eru komnir til að vera. Bein útsending í sjónvarpi og fullt hús áhorfenda um helgina sýnir eftirspurnina.

Ólafur Rafnsson,
Formaður KKÍ.





























Stjörnuskemmtun

Um síðustu helgi fóru fram stjörnuleikir KKÍ, og gengu þeir prýðilega vel fyrir sig. Vert er að þakka öllum þeim sem komu að framkvæmd viðburðarins, en gjarnan gleymist að svona viðburður kostar mikla vinnu fjölda fólks, bæði við undirbúning vikurnar á undan og svo framkvæmdina á sjálfum stjörnudeginum.

Í reynd má segja að verið sé að framkvæma nálægt 100 sjálfstæða verkþætti, og fari einn þeirra úrskeiðis kann hann að verða sá sem stendur upp úr daginn eftir hjá stórum hópi fólks – þótt vissulega megi segja að slíkt telji vart í sér jákvætt lífsviðhorf. Gangi viðburðurinn hnökralítið fyrir sig verða þessir 99 verkþættir nokkuð sem fáir taka í raun eftir að hafi verið til staðar.

Þetta árið var e.t.v. sérstakt fyrir þá staðreynd að í fyrsta sinn stóð KKÍ fyrir þessum viðburði bæði í karla- og kvennaflokki, og var það m.a. gert í kjölfar umræðu um slíkan viðburð á síðasta keppnistímabili. Einhvern veginn virtust menn þó almennt líta á kvennaleikinn eins og hann hefði ávallt verið til staðar. Mæting hefði vissulega mátt vera meiri á þann hluta dagsins, og vakna e.t.v. spurningar um hvort allir þeir aðilar sem “kröfðust” slíks leiks á síðasta ári hafi nú mætt í Valsheimilið.

Endurvakin var sú hefð að leikmenn færu í heimsókn á Barnaspítala Hringsins og hittu þar fyrir börn sem vegna veikinda sinna áttu þess ekki kost að komast á leikina. Dreifðu leikmenn gjöfum til barnanna, árituðu bolta og ræddu við þau um körfubolta. Verður að segjast að heimsóknin heppnaðist afar vel, og vakti ánægju bæði barna, foreldra og starfsmanna – og er að mínu mati ekki síður uppbyggilegt og eftirminnilegt fyrir leikmennina sjálfa.

Nokkrar umræður hafa orðið um eðli og inntak viðburðar á borð við stjörnuleik, þar sem bestu og/eða tilþrifamestu leikmönnum landsins er safnað saman með öðruvísi hætti en venja er til. Engin launung er á að hugmyndin er upprunnin frá Bandaríkjunum, þar sem löng hefð er fyrir slíkum viðburði t.a.m. í NBA-deildinni.

Nauðsynlegt er að líta til þessa viðburðar með réttu hugarfari. Mótahald KKÍ í meistaraflokkum telur nokkur hundruð leiki á ári, en þessi tiltekni viðburður fellur í óskyldan flokk við flesta þeirra. Hér ræður skemmtanagildið för.

Til gamans má nefna samanburðardæmi úr öðrum geirum samfélagsins. Einu sinni á ári – á 1. apríl – skemmta fjölmiðlamenn sér t.d. við það að reyna af fremsta megni að gabba alþjóð. Ekki telst slíkt “á venjulegum degi” vera fagleg fjölmiðlamennska. Einu sinni á ári fá forystumenn stjórnmálaflokka að hittast í Kryddsíld og öðrum áramótaþáttum, þar sem hlutverk þeirra sem stjórnmálamanna er að ýmsu leyti lagt til hliðar í þágu skemmtilegrar umræðu. Ég hygg að án tillits til viðhorfa okkar til slíkra viðburða þá væri lífið sannarlega fátæklegra án þeirra.

Sú skemmtun sem felst í því að leikmenn reyni að sýna tæknilega körfuboltasnilli sína með því að taka áhættu við framkvæmd atriða sem undir öðrum kringumstæðum myndu senda viðkomandi leikmann umsvifalaust á varamannabekk liðsins – er nokkuð sem á sér sinn aðdáendahóp.

Raunar má færa fyrir því rök að það sé allt að því annar markhópur en sá sem telst til hins gallharða körfuboltaáhugamanns með einlægt hjarta fyrir sínu liði og víðtæka þekkingu á íþróttinni sem slíkri. Verða slíkir aðilar einfaldlega að sýna þessu formi skilning og þolinmæði – en sannfærður er ég um að þrátt fyrir allt vilji þeir aðilar inni við beinið ekki fyrir nokkurn mun missa af þessum viðburði.

Einu sjónarmiði má alls ekki gleyma í þessu samhengi, en það er sú staðreynd að aðildarfélög okkar leggja til leikmenn í stjörnuleikina, og mikilvægt að ekki komi upp meiðsli á slíkum viðburði.

Framangreint breytir vitaskuld ekki því að ávallt þarf að vera eitthvað bil öfganna á milli að því er varðar t.d. varnarleik og ævintýraleg sóknartilþrif, og þarf að feta hinn sígilda gullna meðalveg. Allar ábendingar í slíkum efnum eru vel þegnar, og skrifaði t.a.m. Smári Jósepsson blaðamaður málefnalega grein með prýðilegum ábendingum í Fréttablaðið nýlega.

En ég held að við séum öll sammála um að stjörnuleikirnir eru komnir til að vera. Bein útsending í sjónvarpi og fullt hús áhorfenda um helgina sýnir eftirspurnina.

Ólafur Rafnsson,
Formaður KKÍ