Í síðasta pistli var af veikum mætti reynt að varpa ljósi á afrek ungmennalandsliða Íslands í körfuknattleik á liðnu sumri. Í lok pistilsins var velt vöngum yfir því hversu sjálfsagður eða eðlilegur þessi árangur sé.

Undirritaður hefur – bæði hérlendis og erlendis – fengið ítrekað þá spurningu hvað við séum að gera hér á þessu litla landi sem geri þennan árangur mögulegan. Tel ég þar ýmislegt koma til, en umfram allt samspil ómissandi grunnþátta.

Sjá nánar í Lesningunni.